Vier jaren Veluwe

Geschreven door Jim

12 januari 2021
(laatst bijgewerkt op 14 augustus 2025)

0

Omgaan met veranderingen

Een grote verandering in mijn leven was mijn verhuizing van het centrale en bruisende Amstelveen naar de Veluwe, waar ik vier jaar heb gewoond. Niet uit een spontane interesse in dit mooie stuk Nederland, maar ook zeker niet met tegenzin.

Op kamers

Als geboren en getogen Amsterdammer ging ik op mijn twintigste op kamers wonen in Amstelveen, waarmee ik praktisch gezien op dezelfde plek bleef “leven”, zeker omdat ik tegen de grens met Amsterdam woonde. Tegen het einde van mijn studie scheikunde wilde ik graag aan de slag met alles wat ik daar had geleerd. Het bleek echter lastig om de vicieuze cirkel van werkervaring en solliciteren te doorbreken. Maar wat dan wel?

Solliciteren in de ICT

Mijn pijlen richtte ik op diverse banen in de ICT. Daarin is veel werkgelegenheid en bovendien veel goodwill om eenieder met een andere – doch analytische – achtergrond te scouten voor een baan. Zo zie ik nu, vijf jaar later, dat veel van mijn toenmalige medestudenten scheikunde in een heel andere hoek terecht zijn gekomen. Wellicht vanwege een verschoven interesse, maar wie weet óók wel vanwege de uitdaging om hier een baan in te vinden.

De sollicitatiebrieven, die ik met tegenzin maar toch óók enthousiasme schreef, vlogen de deur uit. Het was steeds weer spannend om een reactie te krijgen. Meestal was deze negatief, maar de reactie op de brief die ik aan Defensie had gestuurd was, zowaar een uitnodiging om aan een kennismakingsgesprek deel te nemen in ‘t Harde.

Een baan op de Veluwe

Waar? Defensie zit in Den Haag, toch? Heb ik ergens overheen gelezen? Eén afslag van de A28 is ‘t Harde, in het noordwesten van Gelderland. Zonder obstakels werd mij een contract aangeboden voor een baan op de Veluwe. Of ik tekende? Jazeker. Met volle overtuiging. En die verandering dan? Waar is mijn taak om vooroordelen over autisme (met enige zelfspot) te bevestigen?

“Verandering” is niet precies waar ik wakker van lig. Moeilijker vind ik een acute verandering in het plan waar ik me op heb voorbereid. De afkeer zit dus meer in spontaan moeten switchen van de ene taak naar de andere, om de eerste vervolgens weer op te pakken. Nee, dat was dit niet. Dit is een verandering die ik goed kon voorbereiden. Ik kon vooruit denken over oplossingen voor dingen waar ik tegenaan zou gaan lopen. Bovendien lag nog zo veel in mijn leven open. De zoektocht naar een huisje kon beginnen, vol goede moed.

Wonen in Elburg

En zo woonde ik vanaf 1 oktober 2015 vlak buiten de muren van de vesting Elburg, een mooi historisch stadje (want dat is het!). Prikkelarm, verwijderd van de drukte, met zicht vanuit de keuken op mijn auto op “eigen” terrein, en een achtertuin van zo’n 300 m², vakkundig bijgehouden door de huisbaas. Wat een verschil met de stad. Maar… Alles ten goede. Niemand met wie je per se rekening hoefde te houden tijdens het koken. Geen drukte uit de omgeving, hooguit een blatend schaapje. Wat om me heen gebeurde, had ik zelf onder controle. De kleinschaligheid beviel me en je raakte makkelijk met mensen aan de praat.

Op die manier kwam ik daar bij een koor terecht, waar klassieke en moderne liederen werden gezongen. Ik vond het leuk, maar kon mijn stem niet heel goed “inmengen” met die van de andere 26 zangers. Is dat iets autistisch? Enfin, ik had er een fijne tijd.

Langs koeien fietsen op weg naar werk was al iets nieuws voor mij, maar hier waren nota bene Lakenvelders! Daar bleef ik dan vol interesse naar kijken, want het is een opvallend ras. Ik voelde er, bij wijze van spreken, wel wat voor om op mijn rug in het gras te gaan liggen, om de interesse te wekken van de dieren, net als Temple Grandin (een bekende Amerikaanse dierkundige met autisme).

Geen paniek

Heeft deze verandering dan werkelijk geen enkele “paniek” bij mij opgewekt? Dit ligt net iets anders. Geen acute stress, geen momenten van paniek, maar wanneer ik in Amsterdam vertelde waar ik terecht was gekomen (“Maar het is nog geen 100 km van hier!”) zag ik weleens gefronste wenkbrauwen. Wat mij op den duur ging tegenstaan is het feit dat ik voor elke afspraak in “mijn oude buurtje” ruim twee uur aan het reizen was. Bovendien had ik in die 28 jaar een thuisgevoel in de omgeving opgebouwd. En inderdaad, hoe mooi, rustgevend, en vernieuwend het daar ook was, mijn echte “thuis” is waar ik nu woon. Op een rustige plek onder de rook van Amsterdam.