Van break-up naar lockdown

Geschreven door Jim

10 november 2020
(laatst bijgewerkt op 14 augustus 2025)

0

Coronavirus

Het is niet alleen door de pandemie een gek jaar voor mij, maar – om niet al te veel te sidetracken – óók omdat mijn situatie van de ene op de andere dag veranderde. Het begon allemaal op zondagavond 16 november 2019. Vier maanden eerder waren mijn toenmalige vriendin en ik gaan samenwonen, maar het liep niet zo lekker. Tussen neus en lippen door vroeg ik of ze het nog wel zag zitten, en eveneens tussen neus en lippen door werd mij medegedeeld dat het wel mooi geweest was. De volgende ochtend lagen er drie verhuisdozen in mijn auto, die na de bewuste werkdag mee gingen naar mijn ouderlijk huis, waar ik vanaf die dag welkom was op de zolderkamer. Dat was dan wel weer snel geregeld.

Nieuwe start

4 months and counting until Covid-19. En die vier maanden sla ik voor het gemak maar over; ik kan kort samenvatten dat het weliswaar suboptimaal is om voor een lange periode bij je ouders te wonen, maar for the time being wel erg gezellig. Bovendien wonen mijn ouders naast mijn zus en haar gezin (man en drie kinderen), wat de hele familie compleet maakte.

Thuiswerken

En zo werd het langzamerhand maart. Op 23 maart begon hier de intelligente lockdown, wat voor mij betekende dat mijn zolderkamer mijn werkkamer werd. Het was een redelijk ruime, mooie, en verzorgde ruimte met eigen douche en toilet in een afgesloten ruimte. Bij één van de klanten van mijn werkgever werkte ik op een 34 inch groot gebogen scherm, dat voor het analyseren van camerabeelden onontbeerlijk was. Met gepaste haast werd geregeld dat het beeldscherm werd langsgebracht. Het stond mooi op mijn Ikea-bureautje. Of… Stond het Ikea-bureautje mooi onder het beeldscherm, dat niet veel smaller was?

En daar begint de kern van mijn verhaal: thuiswerken. Tot de muren op je af komen en je gillend het huis uit rent. Of… Niet. Want niets is minder waar voor mij, gelukkig. Hoe heerlijk en auti-proof is het om ’s ochtend je computer aan te zetten, en afgezonderd van de omgeving in de stof te duiken tot het werk af is? Hoe minder schakelen, hoe meer vreugd. Het klinkt generaliserend, maar hierbij bevestig ik het voor één situatie. Op de werkvloer wilde het kwartje eind 2019 nog niet helemaal vallen. Ik had te veel tijd nodig om overzicht te krijgen over het werk, wat terugkwam in het jaargesprek. Des te beter ging het mij af om vanaf mijn eigen stekje websites te testen, testsessies te coördineren, en camerabeelden te analyseren. Ik had mijn draai helemaal gevonden, maar het ontbreken van collega’s vond ik wel ongezellig. De sporadische Zoom meetings konden dit nog enigszins compenseren.

Vrije tijd

Een andere belangrijke vooruitgang voor mij persoonlijk was het dat ik weer met volle teugen kon “hobbyen”. Al sinds mijn vijftiende spot ik auto’s – modellen die ik bijzonder vind fotografeer ik. Door mijn omzwervingen naar plekken waar op dit gebied minder bijzonders te zien is, was dit weer wat ingezakt. Het samenwonen was in Zaandam, en daarvoor woonde ik vier jaar op de Veluwe. Daar is niet zo veel te “spotten”. Nu woonde ik weer in Amstelveen, op steenworp van Amsterdam. De parkeerplaatsen van de hockey- en voetbalclubs stonden op zaterdagochtend vol met mooie auto’s, af en toe zelfs erg bijzondere. Maar back on track, want dat laatste lag natuurlijk ook stil tijdens de lockdown. Door de maatregelen werkte ik vanuit huis, wat me goed af ging. Omdat we als twee gezinnen zo dicht bij elkaar woonden, hadden we elkaar, wat een slok op een borrel scheelde, in de verder nogal solistische en eenzame levensstijl die de pandemie oplegde.

Heden en toekomst

Op den duur wilde ik graag weer op mezelf gaan wonen, waar ik erg naar uitkeek. Op de Veluwe had ik dit gedaan, maar wel op afstand van mijn vrienden en familie in Amstelveen. De jaren daarvoor woonde ik in een studentenhuis, waar je op den duur ook wel eens meer privacy wilt. Nu… begon de zoektocht naar een geschikt appartementje, welke gelukkig na een niet al te lange periode uitmondde in het vinden van iets leuks. Hier woon ik inmiddels alweer enkele maanden met heel veel plezier en – ondanks de maatregelen – met een enorm gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid. Het bruist in mij van de energie om van alles te ondernemen en te delen met mensen, en dáár komt dan de keerzijde: dit is door de situatie nog steeds lastig. Graag zou ik voor veel mensen willen koken, of een kookclubje oprichten (“Aut Cuisine” is wellicht een goede naam), maar met mijn bijdrage aan dit leuke blog is er een begin!