Stimmen, afleiding of allebei

Geschreven door Jim

8 oktober 2024
(laatst bijgewerkt op 14 augustus 2025)

0

Stimmen

Vallende mok

Het oor van de mok tolde om mijn vinger heen, maar ik kon de controle niet meer houden. Ik raakte grip kwijt, en zelfs het schijnbaar zachte tapijt kon niets meer redden. In één klap had de “Theebra” een flinke gehoorbeschadiging. En dat was nog wel zijn enige oor!

Zelfstimulatie

Pas sinds enkele jaren geleden ken ik het begrip “stimmen”, ook wel zelfstimulatie. Dit kan door een prikkel op te zoeken, bijvoorbeeld door druk met je voeten onder tafel te bewegen, schijnbaar doelloos met een nabij gelegen ballpoint te spelen, of te grijpen naar een willekeurig voorwerp op je bureau. Een mok bijvoorbeeld. Vorig jaar had ik blijkbaar de onbedwingbare behoefte om daarmee in de weer te gaan terwijl ik over de gang liep. Het gevoel dat ik daarbij had? Waarom stimt men? Als afleiding? Als behoefte aan een extra – of een andere – prikkel? Een teveel aan energie? Uit verveling?

Herkenning

Hoewel ik het woord pas recent leerde, herinner ik me dat ik dit al sinds jaar-en-dag doe. Spelen met papiertjes, elastiekjes en pennen die in de buurt liggen, het maken van constructies met knijpers, potloden, gummen en draadjes, of… Willekeurig een nieuwspagina openen om de focus af te wenden naar iets simpels. Iets waar je niet veel focus voor hoeft te hebben. Is dit laatste in de kern niet ook een soort stimmen? Of is dat daarvoor niet actief genoeg?

Stimmen geanalyseerd

Het gevoel bij stimmen is denk ik vaak een behoefte om prikkels op te zoeken, waar je eerder niet de stimulus kreeg die je hoopte of verwachtte te krijgen. Mijn werk bestaat uit het nauwkeurig analyseren van camerabeelden. Ik doe het graag, maar tegelijkertijd is het ook intens en nogal statisch werk. In een impuls zoek ik een afleiding. Het is het in balans brengen van mentale input (schermwerk) en fysieke input. Denk dan aan bewegen, bijvoorbeeld met de handen fladderen, met de voeten tikken, en het bouwen van een modern kunstwerk met een overtollige sleutelhanger, een nietmachine en een punaise. Zo vond ik gisteren een nietje op mijn bureau. Een doodgewoon nietje van RVS. Ik had het dit weekend elders in huis gevonden. De pootjes van het nietje liepen niet parallel, en dat mag natuurlijk niet! Tijdens een lang durende, nogal technische meeting dwaalde ik af, wat erin resulteerde dat het nietje even later weer vrijwel perfect recht was. Als de inmiddels vrij forse aloë vera op mijn bureau kon praten had ze – Vera is een vrouw – meer voorbeelden kunnen geven. Denk dan aan vakkundig opgewouven kassabonnetjes. Zo verplaats ik de aandacht naar een geheel andere activiteit, en uit ik een type energie die in mij opgesloten blijft tijdens het kantoorwerk.

Een ander beeld

Toen ik begon met het schrijven van deze blog had ik een heel smal beeld van stimmen, maar nu ik de voorbeelden omschrijf merk ik dat spontaan zingen (niet alleen onder de douche!) er in brede zin net zo goed bij zou passen. Langzaam maar zeker vraag ik me nu af wat de grenzen zijn van stimmen. Wanneer zou je afleiding onderbrengen bij stimmen enerzijds, en wanneer is het een meer “onschuldige” en spontane vorm van afleiding? Is het tekenen van figuurtjes op de verpakking van een theezakje tijdens een hemeltergend saaie vergadering ook een voorbeeld van stimmen? Of misschien zelfs elke vergelijkbare vorm van afleiding? Of alleen dat, wat we associëren met autisme?