Nu bezig:
Verken je autisme (vrouwen) tot – Online gespreksgroep
Bekijk activiteit

Meer dan alleen in de hersenen

Geschreven door Lotte

3 oktober 2023
(laatst bijgewerkt op 14 augustus 2025)

Autisme en het lichaam

Hersenen versus lichaam

Bij autisme wordt er vaak gedacht aan de hersenen. Aan de manier van verwerken van de prikkels tot aan het anders ervaren van sociaal contact. Maar wat er vaak vergeten wordt, is dat die hersenen ook invloed hebben op het lichaam.

Heet!

Tijdens overprikkeling die duidelijk op weg is naar een meltdown krijg ik het warm. Niet een beetje warm maar echt heel erg warm. Ik vraag me altijd af of dit is wat vrouwen in de overgang voelen. Als ik dan op een plaats ben waar ik niet heel snel wat kleding kan lozen dan komt de meltdown zeker daar. Het kan ook zo zijn dat ik tegelijkertijd een enorme jeuk krijg alsof ik een allergische reactie ergens op krijg. Dit is alleen niet zo. Wanneer ik me weer rustig voel zakt de jeuk ook weg. 

Vermoeidheid

Zo’n meltdown leidt tot vermoeidheid en daar heb ik in mijn dagelijks leven het meeste last van. Niet een beetje moe zoals iedereen dat wel eens heeft, maar zo moe dat ik nauwelijks op kan staan. Het is een combinatie van geestelijke vermoeidheid en lichamelijke vermoeidheid. Ik beweeg langzaam als ik beweeg en alles in mijn lichaam doe zeer. Mijn ledematen voelen zwaar en soms zak ik letterlijk door mijn benen. Meestal is dit na een meltdown. Deze enorme vermoeidheid kan wel een week aanhouden.

Vermoeidheid maakt dat ik mijn werk niet meer uit kon voeren en dat het opvoeden van mijn zoon sommige dagen een uitdaging is.  Er zal tenslotte toch echt eten op de tafel moeten staan, en iedereen heeft schone kleding nodig aan zijn lijf. Ik kan niet goed tegen een rommelig huis dus probeer ik ook mijn huishouden te doen op deze dagen. Tussen deze taken door val ik vaak in slaap. Mijn lichaam heeft dat duidelijk nodig om te herstellen.

Pijn?

Hoe zit het bij jullie met het aanvoelen van pijn? Ik voel bijvoorbeeld sommige stukken van mijn tenen niet en als ik daar met het knippen van mijn nagels in knip dan zal ik het bloed eerder opmerken dan dat ik pijn voel. Ik heb sowieso een vrij hoge pijngrens. Iets voelt lang irritant voordat er echt een pijnsignaal afgegeven wordt.

Bij mijn zoon werkt het aanvoelen van pijn weer twee kanten op. Dingen die de meeste mensen geen pijn doen, veroorzaken enorme pijnaanvallen, maar toen hij met springen op een trampoline allebei zijn enkels volledig verzwikte, liep hij gewoon door. Toen het wel erg dik werd ging ik toch maar even met hem naar de dokter. Zij was verbluft dat hij überhaupt nog kon lopen.

Honger en dorst

Hoe zit het bij jullie met honger en dorst? Ik voel beiden vaak pas als het heel erg is. Dan lijkt het alsof het er ineens is. In werkelijkheid bouwt zich dit op, maar dat voel ik dus regelmatig niet. En ken je de oude snickers reclames nog? Nou dat ben ik dus. De lage bloedsuiker zorgt ervoor dat ik dan een humeur heb om op te schieten. Snel wat eten dus!

En jij?

De mensen met autisme in mijn omgeving en ik ervaren allemaal lichamelijke klachten of (on)gevoeligheden, maar bij iedereen uit het zich weer anders. Hoe zit dat bij jou?

Trefwoorden

Over de auteur

Lotte

Lotte is 37 jaar oud en woont met haar zoon in de Randstad. Lotte is kindercoach en ontspanningscoach voor kinderen, maar op dit moment gaat haar volle aandacht naar haar gezin en alles dat je tegenkomt in een leven met autisme.

Reageren

Je emailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met een * zijn verplicht.

Reacties (3)

  • Hans van der Lijcke

    Hallo Lotte,

    Interessant onderwerp. Ook gelijk maar de blog van Frederik gelezen over leven zonder lichaam (die blog kende ik nog niet. Oudere blogs komen later nog wel een keertje).

    Ik heb hier al meer over gelezen (ook op andere websites) dat we wat teveel leven in ons hoofd en het contact met ons lichaam af en toe kwijt zijn. Of zoals ik het soms ook ervaar als naast elkaar levend. De meerdere ik-jes waar ik altijd naar doorschiet bij het ontbreken van de ik-referentie van Vera Helleman.

    Mijn lichaam doet dingen soms zo automatisch, dat ik bijvoorbeeld in mijn hoofd met iets bezig ben (iets wat even moet sudderen) en dat ik ondertussen bijvoorbeeld bij de schuur aangekomen ben met de sleutel in mijn hand en dan mezelf opeens uit die gedachten laat schieten naar het lichamelijke met de vraag: wat ging ik hier ook al weer doen?
    (Dat zou dan bijvoorbeeld mijn fiets alvast buitenzetten kunnen zijn, waarop ik later naar school fiets).

    Ik heb het zelf een keer zo erg gehad dat ik een verhaal voorgelezen heb (aan een van mijn kinderen voor het slapen gaan) en dat ik na afloop dacht, wat heb ik eigenlijk voorgelezen. Gelukkig reageerde mijn kind als dat ik voorgelezen had zoals ik vaak deed. Als mijn gedachten naar buiten gekomen waren, had mijn kind echt wel gereageerd.
    Ze hoorde het ook altijd als ik bewust iets anders voorlas dan er stond (Nee papa, dat staat er niet).

    Soms ben ik ook zo hard aan het denken dat ik me soms even moet afvragen: zei ik dat nu hardop? Hardop praten in jezelf / met jezelf heb ik ook al op een Engelstalige site gezien bij iemand met autisme. Misschien ook het onderzoeken waard of dit een autisme gerelateerd kenmerk is of niet, voor de onderzoekers die er op een positieve manier mee bezig zijn.

    Maar andere dingen die je zegt klinken ook heel bekend.
    Het vergeten te drinken, daar heeft Bianca Toeps ook speciaal iemand voor bij als ze weer een fotosessie heeft. En eten zal ik maar niets over zeggen. Als je een foto van mij zijn zien, dan weet je dat het bij mij niet naar de anorexia kant is doorgeslagen. Ik zal wel teveel naar die snickerreclames hebben gekeken. Maar dat heeft dan weer een voordeel dat ik niet vaak een humeur heb om op te schieten. Mijn nieuwe teamleider vroeg laatst: ben je altijd zo vrolijk? (hij moest eens weten hoe het aan de binnenkant is).

    Verder heb ik gelukkig aanraken ook nooit erg gevonden. Ik heb heel lang handbal gespeelt, een hele harde fysieke sport. Terwijl het jeuken van een nieuwe trui me bij de gedachte alleen al laat riebelen. Mijn handen hebben een beetje magnetiserende uitstraling (je kunt de warmte voelen als ik die vlak boven je arm bewoog). Terwijl ik die handen aan de bovenkant ook een aantal keren tot bloedens toe heb laten krabben door de kat van mijn ouders. Ja hier kan ik nog wel nog even doorgaan.
    Autisme blijft voor mij een ultieme paradox.

    In ieder geval weer veel sterkte Lotte met de opvoeding. Ik snap dat het heel moeilijk is om zoiets niet even op pauze te kunnen zetten.
    Ik zou het ook niet kunnen zonder mijn hotel mama, met taxiservice op de meest onmogelijke tijden, vrouw.

    Groet,
    Hans

Lees ook deze blogs

  • Martine

    Een nachtmerrie op Valentijnsdag

    Op Valentijnsdag wordt de rugzak van Martine gestolen. Stress slaat toe. Hoe reageert haar brein? En wat helpt om uit de stress te komen?
    Lees verder
  • Eileen

    Mijn lijf en ik

    Het leven begon voor Eileen alsof ze los stond van haar lichaam. Tegenwoordig is het als wijze wegwijzer een waardevol deel van haar wezen.
    Lees verder
  • Daan

    Belijf mezelf

    Zijn hele leven schakelt Daan zijn gevoelens uit. Tot hij inziet dat hij van zichzelf vervreemd raakt en hij besluit te gaan luisteren naar zijn lichaam.
    Lees verder

Autisme is veelzijdig

Regelmatig plaatsen diverse bloggers interessante artikelen over autisme.

Meer informatie over het blog