Een depressie verweven met autisme

Geschreven door Tatjana

12 juni 2020
(laatst bijgewerkt op 14 augustus 2025)

0

Andere diagnoses

De tornado

Zoals ik leef na mijn depressie: feal the fear and do it anyway (Susan Jeffers). Het is zwaar geweest, het is gelukt en dat is een feit waar ik enorm trots op ben. Ik had 5 jaar lang een depressie door onbehandeld autisme en daar moet ik mee leven.
Nu later besef ik dat wat ik heb gedaan een behoorlijke prestatie is geweest want op een gegeven moment, halverwege mijn depressie, dacht ik dat deze achter de rug was. Helaas was het alsof ik midden in het oog van een tornado zat. Er was een stilte en deze zag ik verkeerd want mijn depressie sloeg me later keihard in mijn gezicht en ik was er nog erger aan toe.

Actief ondernemen

Maar hoe wist ik nou dat ik nu wel echt hersteld was? In het begin merkte ik dat ik weer wat levenslust kreeg, ik had zin om de dag te starten en om voorzichtig kleine avonturen aan te gaan. Langzaam wat meer structuur in mijn dag, niet alleen werken en dan op de bank zitten maar actief dingen ondernemen. Ook kon ik weer omgaan met kleine tegenslagen. Ik ben minder moe als voorheen. Voor mijn depressie, en nu na, ben ik nog altijd sneller moe maar dit komt door mijn autisme en de energie die ik heel de dag lever hierdoor. Tijdens mijn depressie kon ik wel 13 tot 15 uur slapen op een dag, wat niet overdreven is. Nu ben ik met maximaal 10 uur (als ik vrij ben) wel tevreden en op werkdagen slaap ik zelfs gemiddeld maar 8 uur per nacht.

Depressie of autisme?

Depressie of autisme, de diagnoses kwamen bijna tegelijk.
Maar voordat ik wist dat ik autisme en een depressie had, ging het natuurlijk al fout. Ik trok me sociaal terug maar dat is ook iets wat bij mij past als ik een vermoeiende dag heb dus dat valt in het begin niet eens op. Ik werd bang in sociale situaties maar ik kon me nog verschuilen achter mensen die ik liefheb dus ook dat viel niet op. Het lastige daarvan is dat het ook punten zijn die bij mijn autisme passen waardoor we later doorhadden dat dit bij een depressie hoorde. Een gebrek aan initiatief en woord geven aan mijn gevoelens, moeilijk. Woord geven aan mijn gevoelens vind ik toch al moeilijk, vanuit mijn autisme is dit best wel een ding voor mij. Ik leer het nu maar dit gaat heel langzaam.

Dat stemmetje

De stem van de psychologe die tegen mij zei: “Tatjana je bent gediagnosticeerd met ASS is ook de stem die tegen mij zei: ”Tatjana je hebt een depressie, hoe voelt het dat ik dit nu tegen je zeg?” Hoe voelt het wanneer bevestigd wordt wat je eigenlijk al weet? Maar hoe voelt het dan als er dan eindelijk wordt gezegd: ” je bent officieel hersteld van je depressie”. Het voelt ineens niet meer raar om te genieten maar het voelt wel raar dat het niet raar voelt. Maar hoe het voelt dat dat stemmetje nooit gaat zeggen: “Tatjana je bent hersteld van ASS”, dat is moeilijk te beschrijven. Begrijp me niet verkeerd want ik haal weer plezier uit het leven, ik geniet van mijn naasten en ik geniet van elke dag. Mijn naasten halen plezier uit mij en genieten van mij. Maar hoe verwerk ik dat in mijn hoofd want ook dat is nu heel veel. Ik kan genieten van mijn naasten en mijn dieren. Ik geniet van hele kleine dingen waardoor ik aan het einde van de dag tevreden moe ben, niet te moe en overprikkeld.

Verwerking

Nu moet ik nog zien te verwerken wat deze depressie heeft aangericht, maar hoe doe ik dat? Hoe doen mijn naasten dat? Mijn autisme zorgt ervoor dat ik blijf hangen in deze vraag. Ik heb erkend dat ik een depressie heb gehad en dat is heel belangrijk. Ik ben nu nog alert op een mogelijke terugval en die angst moet ik los zien te laten, al ben ik bang dat dit wel even gaat duren maar ook dat heeft weer te maken met mijn autisme: het blijven hangen in bepaalde dingen. Wat ik nu wel weet is hoe ik ervoor moet zorgen dat ik niet al mijn gevoelens laat opstapelen. Ik heb geleerd wat mijn autisme voor mij inhoudt (al ben ik soms nog zoekende) en daarmee heb ik een ruime voorsprong genomen op mijn leven van 5 jaar geleden.

Tatjana