De boodschappenscanner

Geschreven door Mariëtte

3 december 2024
(laatst bijgewerkt op 14 augustus 2025)

0

Omgaan met veranderingen

Bij de kassa

Boodschappen doen in de supermarkt is voor mij een survivaltocht vol verrassingen. Producten die er niet zijn, een veranderde indeling… brrr. Ik houd niet van verrassingen, dat is echt een onderdeel van mijn autisme. Op een dag reken ik zoals altijd af bij de kassamedewerker en zeg ik spontaan: “ik ben zo blij dat er altijd een kassa open is!” Het antwoord verraste me. “Geniet er maar van, want alle gewone kassa’s gaan eruit. Er komt een kleine kassa voor terug waar je maximaal 10 producten kunt afrekenen”. Snel kijk ik naar het eind van de lopende band. 11, 12, 13, 14… dat ziet er niet goed uit. Als ik thuis bij zit te komen, neem ik een beslissing. Vanaf nu ga ik boodschappen doen met de scanner. Deze uitdaging ga ik nu aan : liever een verandering als ik zelf het tijdstip kan kiezen, dan gedwongen worden.

Makkelijk beginnen

Poging 1. Ik begin met een klein boodschappenlijstje. Ik ken mezelf. Nieuwe dingen zijn altijd lastig. Rustig beginnen, want anders wordt mijn hoofd te vol en raak ik overprikkeld. Ik ga naar de winkel en pak een scanner uit de houder. Ziet er simpel uit: het heeft maar een knop. Nou, daar gaan we. Nr 1, bliep. Bliep? Het lijkt wel een kassa, maar wel handig, zo weet ik dat het gelukt is. 2, bliep, 3, 4, bliep… o wacht, bij 3 nog gaan bliep gehoord, 3 nog even scannen, bliep. Op naar de zelfscankassa. Hoe moet dit? Ik heb zin om op help te drukken, maar ik houd toch vol. Rustig kijken, even ademhalen. Ha, gelukt! Nu nog betalen, en dan nu naar het poortje. Streepjescode van de bon scannen, en ik sta weer buiten. Gelukt! Hoe moeilijk kan het zijn?

Het echte werk

Poging 2. Vandaag ga ik voor een volle tas. Thuis had ik een slim idee: ik kan alvast de spullen in mijn tas stoppen tijdens het boodschappen doen. Dat is makkelijker, want dan kan ik zo weglopen. Ik voel me anders zo staan hannesen bij de zelfscankassa. Bijna bij de kassa. Even voor de zekerheid mijn scanner bekijken. Ja, alles is gescand, dan kan ik nu betalen. Ik sta weer voor de kassa en druk op betalen. Maar wat nu? O nee he… Mijn portemonnee ligt onderin m’n tas met alle boodschappen erbovenop. Dat wordt uitpakken. Ik weet dat problemen met overzicht houden bij mijn autisme horen, maar ik baal er alsnog van.

Optimaliseren

Poging 3. Ik geef het niet op. De fout van vorige keer maak ik niet nog eens. Deze keer doe ik alle boodschappen na het scannen in de kar en blijft de tas leeg. Vlak bij de kassa’s vergelijk ik voor de zekerheid de producten op de scanner met de inhoud van mijn karretje. Heb ik wel alles gescand? Ik ga de producten een voor een af. Komkommer, yoghurt, volkorenbol… VOLKORENBOL?!? Oh oh. Daar zit geen streepjescode op. Met deze uitzondering had ik geen rekening gehouden. Mijn hoofd is het blijkbaar al gewend: product pakken, streepjescode op product scannen, in de kar. Tja, en dat ingesleten olifantenpaadje werkte niet bij de volkorenbol, die is onverpakt. Waarom is mijn hoofd toch zo dol op regelmaat? Het antwoord weet ik al: autisme. Balen, nu moet ik terug naar de andere kant van de winkel om het schap te scannen. Daarna ga ik weer terug naar de kassa. Betalen. Poortje door. Weg.

Tijd voor perfectie

Poging 4. En deze keer gaat het me écht in één keer lukken. Ik denk overal aan. Tas leeghouden, schappen scannen, alles foutloos. Op naar de kassa. Dit keer heb ik weer wat nieuws: ik krijg een steekproefcontrole. Wat een stress, opeens komt een medewerker naast mij staan die mijn producten begint te scannen. Ik begin me direct druk te maken. Zou ik wel alles gescand hebben? Gelukkig komt het verlossende woord: alles in orde. Met een supervol en overprikkeld hoofd (dankjewel, autisme!) staar ik naar het schermpje van de kassa. Nu nog betalen, dan inpakken. Snel het poortje door, dan kan ik weer naar huis. Bij het poortje gaat mijn hand in mijn rechterjaszak. Eehh? He? Niets. Linkerjaszak. Broekzak. Portemonnee. WAAR IS DAT BONNETJE?? Het zal toch niet, he… Ik geef het op. Dat bonnetje kan nog maar op één plek liggen: onder alle boodschappen. En dan ben ik het zat. Als de winkelmedewerker met iemand anders bezig is, loop ik zonder het bonnetje te pakken achter een ander aan het poortje door.

Reality check

Bij mijn fiets haal ik diep adem en probeer ik alles te relativeren. Zo, dat hebben we ook weer overleefd. En ik spreek iets met mezelf af. Poging 5 om alles in een keer goed te doen komt er niet. Boodschappen scannen is geen examen waar ik een 10 voor moet halen. Voortaan mag ik van mezelf oefenen.