Dansen tot de zon opkomt

Geschreven door Sabine

20 juni 2023
(laatst bijgewerkt op 14 augustus 2025)

0

Ontspanning

Ontspannen

Vandaag is zo’n dag waarop ik vroeg wakker word en enorm productief ben. Ik zit in een flow en voel me hyperactief en vrolijk. Rond het middaguur tolt mijn hoofd. Ik moet gaan liggen, al zal slapen niet lukken met zo’n druk hoofd. Muziek luisteren dan maar?

Ik zet mijn koptelefoon op en scroll langs verschillende playlists. Waar heb ik zin in? Popmuziek? Nee, iets meer up-tempo. Hard house? Nee. Techno? Ik start de playlist en waan me op een techno feest waar ik ooit heen ging. Alleen.

Alleen uitgaan

Het is de tweede keer dat ik alleen naar een feest ga. Weer ietwat onwennig sta ik in de rij. Zullen anderen opmerken dat ik alleen ben? Zal het me lukken om los te laten wat ik denk dat andere mensen van me denken? Zal ik het net zo naar mijn zin hebben als de eerste keer dat ik alleen uitging?

Voordat mijn gedachten verder een loopje met me kunnen nemen, word ik door twee mensen aangesproken die achter me in de rij staan. We hebben een leuk gesprek en als ik beaam dat ik hier alleen ben, reageren ze positief verbaasd. Ze vinden me niet sneu, wat ik wel had verwacht.

Eenmaal binnen haal ik iets te drinken. Ik zie de mensen waarmee ik in de rij stond ook bij de bar staan. Zal ik bij ze gaan staan? Ik heb geen idee of ze daar op zitten te wachten en ben bang voor een ongemakkelijke sociale situatie en een gevoel van afwijzing. Dus doe ik het niet. Met een drankje in mijn hand zoek ik een plek op de dansvloer waar ik me op mijn gemak voel in mijn eentje.

Ik kijk naar de licht- en laserstralen en trek me terug in mijn eigen wereld. Hier is het geoorloofd om naar de grond of in het niets te staren. Geen ‘verplicht’ oogcontact of gesprekken. Het zijn alleen de muziek en ik, en ik beweeg mijn lichaam op het ritme. Als de muziek opbouwt naar een climax gaat er een golf van geluk door me heen.

Een zwoele zomeravond

Het word warmer en warmer en ik besluit te gaan afkoelen. Ik loop door de verschillende ruimtes van het voormalige slachthuis, op zoek naar de binnenplaats. Ik kom bij een doorgang waar doorschijnende rubber flappen hangen, zoals in koelcellen. De doorgang brengt me in een niet al te grote, rood/oranje verlichte ruimte. Er staat een bar en er klinkt geen muziek, maar wel het rumoer van gesprekken. Hier was ik niet naar op zoek en ik loop door.

De volgende ruimte is felverlicht en de muren zijn betegeld met kleine, vierkante, witte tegels. Ik zie een deur en een trap naar beneden, naar de binnentuin. Ja! Frisse lucht en de sterrenhemel. Ik zoek een plekje aan een van de picknicktafels en ga zitten.

Er komt een vrolijke man naar me toe. Hij vraagt of het goed met me gaat en of hij naast me mag komen zitten. “Ja, natuurlijk”, zeg ik en ik maak een gebaar naar de lege plaats naast me. Ik bedenk me dat mijn gezicht in prikkelverwerking-stand een bepaalde leegte kan uitstralen en dat hij waarschijnlijk daarom vroeg hoe het met me ging…

De beste man heet Raf en we raken in gesprek. En waar ik bij verplichte small talk een blackout krijg, geniet ik van diepgaande gesprekken. Ook met complete onbekenden. Dan ben ik mezelf en lukt het me moeiteloos om nieuwe zinnen te maken van de associaties die oppoppen in mijn hoofd. Raf en ik hebben het over andere locaties in de stad waar techno feesten worden georganiseerd, over de liefde, over veranderende levensfases, enzovoorts.

Het is een komen en gaan van mensen aan de picknicktafel waar Raf en ik aan zitten. Iedereen heeft wel een verhaal te vertellen en ik vermaak me kostelijk. Maar na een uur wil ik weer dansen. Ik neem afscheid van iedereen en vertrek naar de dansvloer.

Een laatste dans

Ik loop terug de grote zaal in. De warmte en luchtvochtigheid zijn allesomvattend. Ze voelen als een cocon om mijn lichaam. Als ik langs een muziekbox loop doet de bass de haartjes op mijn armen trillen. En ondanks de warmte krijg ik kippenvel.

Ik loop naar de dansvloer en keer terug in mijn eigen wereld. Ik dans en dans. Ik dans door tot in de ochtend. Als ik buiten kom, komt de zon op. Moe en voldoen stap ik op mijn fiets en rijd naar huis. Ik voel me gelukkig. Het is het soort geluk dat ik voel als ik in mijn eentje een avontuur heb beleefd, als ik gesprekken heb gevoerd die me raken, als ik heb toegegeven aan het opgaan in mijn eigen wereld en me heb laten leiden door mijn behoeftes.

Terug in het hier en nu

Met een glimlach zet ik mijn koptelefoon af en ik denk: “Wordt het niet weer eens tijd om naar een techno feest te gaan?”