Beschrijvende theorieën

Het autistische brein merkt méér dan andere hersenen afwijkingen op in voorspellingen over de werkelijkheid

Theorie van autisme die "sensorisch perceptuele issues in autisme" centraal stelt.

Veel gedrag van autisten kan verklaard worden door te kijken naar het spectrum aan mentale leeftijden die tegelijk in een autistisch persoon aanwezig zijn.

Mensen met autisme hebben een andere belichaming, waardoor een handeling of situatie een andere betekenis voor hen kan hebben dan voor niet-autisten.

In hun denken zijn autisten 'egocentrisch in het extreme'. Vaker dan normaal gebruiken zij informatie over zichzelf als referentiepunt.

Terwijl neurotypische mensen bij nieuw binnenkomende informatie eerst op zoek gaan naar "het bos", richten autistische mensen hun aandacht vooral op "de bomen".

Autisme is een extreme versie van de split tussen lichaam en geest, waardoor autisten niet alleen moeite hebben om het lijf, maar ook om de activiteit in het brein te beheersen.

Autisten zijn mensen met een extreem versie van het mannelijke brein, waarin het vermogen tot inleven beperkt is terwijl vaardigheden in het ontwikkelen van systemen buitengewoon goed ontwikkeld zijn.

Autisten hebben een superieure toegang tot de werkelijkheid. Eén van de auteurs van de theorie is zelf autistisch.

Daagt alle bestaande theorieën uit met de stelling dat autisme niet bestaat op het biologische niveau. Het is een product van sociale constructie.

Autisme is een beperking in de afstemming van het eigen initiatief, taalgebruik en fantasiebeeld met dat van de ander, waardoor geen wederkerigheid en interactie ontstaat.

Autisten vermijden sociale interactie omdat ze er minder plezier aan beleven.