Theorieën

Het autistische brein merkt méér dan andere hersenen afwijkingen op in voorspellingen over de werkelijkheid

Autisme is een omkeerbare toestand, een psychologische reactie op een door het kind ervaren 'extreme situatie'.

Theorie van autisme die "sensorisch perceptuele issues in autisme" centraal stelt.

Autisme wordt veroorzaakt door een defect in het systeem van spiegelneuronen, hersencellen die geactiveerd worden wanneer je iemand anders een doelgerichte beweging ziet maken.

Voor de geboorte is het brein rijk aan sterke opiaten, die het ongeboren kind rustig houden. Na de geboorte verschuift de productie naar zwakkere opiaten. Bij autisme is deze ontwikkeling vertraagd, waardoor het autistische kind een soort van opiumverslaafde blijft.

Veel gedrag van autisten kan verklaard worden door te kijken naar het spectrum aan mentale leeftijden die tegelijk in een autistisch persoon aanwezig zijn.

Mensen met autisme hebben een andere belichaming, waardoor een handeling of situatie een andere betekenis voor hen kan hebben dan voor niet-autisten.

In hun denken zijn autisten 'egocentrisch in het extreme'. Vaker dan normaal gebruiken zij informatie over zichzelf als referentiepunt.

De symptomen van autisme worden veroorzaakt door een verstoring in de hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor de centrale aansturing van doelgericht gedrag.

Terwijl neurotypische mensen bij nieuw binnenkomende informatie eerst op zoek gaan naar "het bos", richten autistische mensen hun aandacht vooral op "de bomen".

Autisme is een extreme versie van de split tussen lichaam en geest, waardoor autisten niet alleen moeite hebben om het lijf, maar ook om de activiteit in het brein te beheersen.

Autisten zijn mensen met een extreem versie van het mannelijke brein, waarin het vermogen tot inleven beperkt is terwijl vaardigheden in het ontwikkelen van systemen buitengewoon goed ontwikkeld zijn.