Lockdown als lifestyle

Geschreven door Sabine

26 september 2023
(laatst bijgewerkt op 14 augustus 2025)

0

Grenzen

Genieten van de lockdown

Tijdens de corona pandemie wist ik nog niet dat ik autisme heb. De diagnose maakte me achteraf extra duidelijk waarom ik zo genoot van de rust die gepaard ging met de lockdowns. Waarom ik zo houd van een vaste schoonmaakdag, orde, focus, duidelijkheid, vrienden waarmee ik diepgaande gesprekken kan voeren, een avondklok en wandelen.

Bad karma

Er was een tijd dat ik schoonmaken een overbodige bezigheid vond. Ik had wel wat anders en vooral, wat leukers te doen. Het ‘toeval’ wilde dat ik een stofallergie ontwikkelde. Hierdoor lag ik negen van de tien nachten benauwd en met een verstopte neus wakker. Om dat te voorkomen moest ik sindsdien met regelmaat, met gezonde tegenzin, stofzuigen en dweilen.

En toen kwamen er lockdowns

De lockdowns veranderden mijn kijk op schoonmaken. Opeens had ik en nam ik de tijd voor deze huishoudelijke taak. Ik maakte tijdens de lockdowns zelfs met regelmaat mijn koelkast schoon en ook mijn ramen lapte ik maandelijks. Voor de wekelijkse schoonmaakklussen plande ik een vaste dag in. Zo kende ik mezelf niet!

Hoe kwam dit toch? Ik merkte dat ik blij werd van het resultaat dat mijn werk gaf, ik houd ervan als alles schoon en opgeruimd is. Dat geeft rust. Ook het ritme van een vaste schoonmaakdag gaf me een prettig gevoel. Dat kon ik dan weer niet helemaal verklaren, maar dat deerde me niet.

Nog meer voordelen

De lockdowns waren om meerdere redenen aangename periodes voor mij. Ik hoefde alleen de deur uit voor mijn werk en om boodschappen te doen, verder niet. Dit gaf focus. Eromheen viel veel van de normaal aanwezige ruis weg.

Er vlogen een tijd lang geen vliegtuigen over mijn huis en hierdoor werd het stiller. Heerlijk! Ook kon ik simpelweg niet naar prikkelrijke omgevingen, zoals het openbaar vervoer, restaurants en cafés. En de stress die normaliter met sociale afspraken gepaard ging, viel grotendeels weg. Zoals de continue afweging over wanneer ik weg wil en of het dan ook sociaal geaccepteerd is om weg te gaan. Ik sprak tijdens de lockdowns alleen nog (telefonisch) de mensen die dicht bij me staan, waardoor het gesprek altijd diepgang had. In de appgroep met mijn vriendinnen werden opeens vlogjes gedeeld over wat iedereen bezighield. Ik genoot ervan dat ons contact, weliswaar op afstand, intensiever werd.

De avondklok vond ik een uitvinding toen het land wat meer van het slot ging. Ik hoefde nog steeds niet zelf aan te voelen wanneer ik naar huis wilde, of tactvol te stimuleren dat iemand naar huis ging. De tijd van afscheid nemen stond gewoon vast. En we waren nog steeds genoodzaakt om, prikkelarm, thuis af te spreken omdat de horeca gesloten was.

En uiteraard ook wandelen

Wandelen was dé bezigheid tijdens de lockdowns. Ook ik wandelde iedere dag een blokje om na het eten. Niets bijzonders, gewoon door mijn woonwijk en soms door een natuurgebied, maar het deed me goed. Het kostte me geen moeite om mezelf ertoe te zetten. Ik ging zelfs mijn boodschappen te voet doen, want daar nam ik door het wegvallen van veel andere dingen de tijd voor.

Het nieuwe normaal

Langzaamaan verdwenen de lockdowns. Er kwamen weer afleidingen die mijn aandacht trokken. Op sommige vlakken was ik eraan toe. De bioscoop en het theater had ik gemist. Maar dat echt alles weer openging en kon, dat hoefde voor mij niet. Ik vind het op veel plekken vaak veel te druk en al die mogelijkheden om iets te ondernemen geven me keuzestress en fear of missing out.

De rust en houvast die ik tijdens de lockdowns ervaarde, probeerde ik vast te houden. Waarom was dat toch zo moeilijk? Eerlijk gezegd? Omdat de meerderheid van mijn omgeving het lockdown-vrije-leven weer omarmde. Er werd weer afgesproken in horecagelegenheden en we gingen weer naar feestjes en festivals. Ik ging er als vanzelf in mee, ook omdat ik sommige dingen van het lockdown-vrije-leven toch ook wel had gemist. Maar die eeuwige balans! Ik vind het een kunst om post-corona de lockdown-lifestyle vast te houden.

Lockdown lifestyle

Mijn autismediagnose is míjn nieuwe normaal en mijn nieuwe motivatie om de balans en rust die ik tijdens de lockdowns ervaarde weer te voelen. Het is een proces. Want accepteren dat ik blij word van schoonmaken, dat is nogal wat! Net als accepteren dat ik niet meer deelneem aan alle sociale uitjes die zich voordoen. Dat voelt onwennig, rebels zelfs. Maar het geeft me waar ik zo naar verlang: rust!

Welke nieuwe activiteit ontdekte jij tijdens de lockdowns? Wat gaf dat jou? En ben je het blijven doen? Ik ben benieuwd! Laat het me weten in een reactie onder mijn blog of stuur me een privébericht.